ਰਾਮਾ ਝੰਝੀ ਤੇ ਹੇਮੂ ਸੋਹਿਨੀ ਤੇ ਜਟੂ ਭੰਡਾਰੀ ਸਾਹਦਰੇ ਵਿਚ ਰਹਿਦੇ ਸਨ । ਗੁਰੂ ਅਰਜਨ ਜੀ ਦੀ ਸਰਨਿ ਆਏ ਤੇ ਅਰਦਾਸ ਕੀਤੀ: ਜੀ ਸਚੇ ਪਾਤਸਾਹ! ਸੁਣਦੇ ਪੜਦੇ ਹਾਂ ਪਰ ਤੇ ਰਿਦੇ ਵਿਚ ਕਿਉ ਨਹੀਂ ਠਹਿਰਦਾ ਤਾਂ ਬਚਨ ਹੋਇਆ; ਪ੍ਰਿਥਮੈ ਸ੍ਰਵਨ ਕਰੇ ਬਹੁਰੋ ਮਨਨਿ ਕਰੇ ਬਹੁੜੋ ਨਿਧਾਸਨ ਹੈ । ਜੋ ਤਿਨੇ ਇਕਠੇ ਹੁੰਦੇ ਹੈਨਿ ਤਾਂ ਰਿਦੇ ਵਿਚ ਠਹਰਦਾ ਹੈ । Rāmā Jhanjī, Hemu Sohṇī, and Jaṭū Bhaṇḍārī lived in Sāhdarā. They came into the sanctuary of Guru Arjan Ji and offered a supplication: “Oh True King! We hear and read [Gurbani] but why does it not remain within our heart? Then a command was given: “First, one should listen (śravaṇ), then reflect/accept it (manan), and finally meditate with steadfast absorption (nidhyāsan). When all three are practiced together, then the teachings remain within one's heart. ਸ੍ਰਵਨਿ ਦੁਇ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦਾ ਹੈ; ਇਕ ਤਾਂ ਏਹੁ ਸ੍ਰਵਨ ਹੈ ਜੋ ਮਨ ਹੋਰ ਧਿਰ ਹੋਵੇ ਤੇ ਸ੍ਰਵਨ ਕਰੀਐ, ਤਾਂ ਪ੍ਰੇਤਾ ਦੀ ਅਗਨਿ ਸਮਾਨ ਹੈ । ਕਛੁ ਕ ਪੁੰਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਸਰਬਦਾ ਪਾਪ ਨਹੀਂ ਦਗਧ ਹੁੰਦੇ । ਤੇ ਇਕ-ਮਨ ਹੋ ਕੇ ਸੁਣਿਆ ਜੈਸੇ ਚੁਲੇ ਦੀ ਅਗਨ ਸਭ ਕਾਰਜ ਸਵਾਰਤੀ ਹੈ ਤੈਸੇ ਸਭ ਕਾਰਜ ਸਵਾਰਤਾ ਹੈ, ਪਰੁ ਜੋ ਬਹੁੜ ਓਸ ਪਰ ਜਲ ਪਾ ਦੇਈਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਬੁਝ ਜਾਂਦੀ ਹੈ । ਤੈਸੇ ਬਹੁੜ ਆਪਣਿਆ ਕੰਮਾ ਵਿਚ ਪਾਇਆਂ ਨਾਮੁ ਭੁਲ ਜਾਦਾ ਹੈ, ਤੇ ਜੋ ਸ੍ਰਵਨ ਨਾਮ ਮੰਨਣ ਹੋਵੇ ਤਾ ਬਿਜਲੀ ਦੀ ਅਗਨਿ ਅਸੰਖ ਜਲਾ ਵਿਚ ਨਹੀ ਬੁਝਦੀ । ਤੈਸੇ ਸੁਣਿਆ ਹੋਇਆ ਫੇਰ ਵੀਚਾਰੀਦਾ ਹੈ ਤਾ ਭੁਲਦਾ ਨਹੀ, ਸਦਾ ਚਿਤ ਰਹਿਦਾ ਹੈ । Listening is of two kinds -- one is when the mind is elsewhere -- this is like a funeral pyre, some merit may come of it, but the sins are not fully consumed. The second is listening with one-pointed attention, just as the fire of a stove completes all tasks of cooking, so too attentive listening accomplishes everything. However, if water is thrown on that fire, it is extinguished. In the same way, when one becomes absorbed again in worldly affairs, the remembrance of the Name is forgotten. But, if listening is accompanied by reflection/acceptance (mannan), then it is like lightening's fire, which, even amidst countless waters cannot be extinguished. Thus when what is heard (sravan) is reflected upon (vīcār), it is not forgotten but remains ever present in the mind. ਔਰ ਨਿਧਾਸਨ ਜੋ ਹੈ ਸੋ ਸੁਣਿਆ ਵੀਚਾਰਿਆ ਫੇਰ ਕਮਾਵਣ ਵਿਚ ਲਿਆਈਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਸਮੁੰਦ੍ਰ ਦੀ ਬੜਵਾਨਲ ਕੀ ਨਿਆਈ ਜਲਾ ਨੂ ਭਸਮ ਕਰਤੀ ਹੈ ਤੇ ਆਪ ਇਸਥਿਰੁ ਰਹਿਦੀ ਹੈ, ਤੈਸੇ ਧਰਮ ਪਾਪਾ ਦਾ ਨਾਸੁ ਕਰਤਾ ਹੈ ਤੇ ਗਿਆਨੁ ਇਸਥਿਰੁ ਰਹਿਦਾ ਹੈ । ਤੇ ਸਖਿਆਤਕਾਰ ਕੀਤਾ ਜੋ ਗੁਰਾ ਤੇ ਪਰਤੀਤਿ ਕਰਿਕੇ ਸਖਿਆਤ ਹੋਦਾ ਹੈ ਤਾ ਸਭ ਇਸਥਾਨੁ ਬ੍ਰਹਮ ਦੀ ਦ੍ਰਿਸਟਿ ਆਵਦਾ ਹੈ ਤਾ ਪ੍ਰਲੈ ਕੀ ਅਗਨਿ ਸਮਾਨਿ ਹੈ । ਸਭ ਪਦਾਰਥ ਦਗਧ ਕਰ ਆਪ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਤਾਤੇ ਤੁਸੀ ਸ੍ਰਵਨ ਮਨਨਿ ਨਿਧਾਸਨ ਕਰੋਗੇ ਤਾ ਸਾਖਿਆਤੁਕਾਰ ਹੋਵੇਗਾ । ਫੇਰਿ ਤੁਸਾਨੂ ਜਨਮ ਮਰਨ ਨਾ ਹੋਵਿਗਾ । ਜੀਵਨਿ ਮੁਕਤਿ ਹੋਕੇ ਵਿਚਰੋਗੇ । ਜੈਸੇ ਪਰਲੈ ਕਾਲ ਕੀ ਅਗਨਿ ਸਭਸ ਨੂ ਜਲਾਇਕੇ ਆਪ ਹੀ ਰਹਿਦੀ ਹੈ । And regarding meditation/practice (nidhāsan - the third of the triad) -- what is listened to and then reflected upon must be brought into practice. When this happens, it is like the fire in the ocean (, which consumes the water itself while remaining steady within it. In the same way, it destroys sins while knowledge remains unmoved. And realization (sākhiāt) occurs -- when by faith in the Guru, one directly perceives -- then all places appear as the vision of Braham. This is like the cosmic dissolution (pralaya) which consumes all things yet itself endures. Thus, you should engage in listening, reflecting, and meditation/practice, and true realization will arise. Then you will no longer be subject to birth and death. You will be liberated while alive (jīvanmukt) and will roam the world. Just as the fire of cosmic dissolution burns all beings and yet remains itself, so too you will remain, established in the Self. Sikhān Dī Bhagatmālā, page 312 S. S. Padam version.