In Bhai Vir Singh's introduction to his publication of Gurpratap [[Suraj]] Prakash, he notes a letter he found which was sent by an unknown poet, praising extensively the poetic prowess of Kavi Santokh Singh. The full letter is provided below: ਦੋਹਰਾ ॥ ਸਤਿਗੁਰ ਤਵ ਰੱਛ੍ਯਾ ਕਰੈ ਪੂਰੈ ਮਨ ਕੀ ਇਸ਼੍ਟ ॥ ਗੁਰ ਚਰਿੱਤ੍ਰ ਲਿਖ ਕਾਵ੍ਯ ਮੇਂ ਮੁਖ ਸਸਿ ਕਾਵ੍ਯਾਭਿਸ਼੍ਟ ॥1॥ May the True Guru provide you protection, this is my mind’s true desire. From your moon like face, you have written such enticing poetry of the stories of the Guru. 1. ਰਾਵਿਰ ਕਵਿਤਾ ਮਧੁਰ ਅਤਿ ਯਮਕ ਅਲੰਕ੍ਰਿਤ ਪਾਸ ॥ ਮਨ ਮੋਹਤਿ ਕਵਿ ਕੋਵਿਦਹਿ ਭਾਵ ਬਡੇ ਜਹਿਂ ਭਾਸ ॥2॥ Your poetry is so sweet, which has the fragrance of poetic devices like antanaclasis (see _Nānak Prakāsh_, Uttarāradh, Aṅsū 57, verses 104-105.) It entices the minds of the great poets, such poetry which illuminates such emotion. 2. ਗੁਰੁ ਨਾਨਕ ਜਸ ਜੋ ਰਚ੍ਯੋ ਸੁੰਦਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਵਾਕ ॥ ਕਵਿਤ ਭਾਵ ਤਾਂ ਮੈਂ ਰਖੇ ਮਨਹਰਿ ਭੂਪਥ ਰਾਂਕ ॥3॥ Your words, the praise of Guru Nanak, are beautiful like ambrosial nectar. You have kept the emotions of poetry, which capture the mind of kings and beggars alike.3 ਕਬਿਤ ॥ ਕਵਿਤਾ ਅਪਾਰ ਹੈ ਕਿ ਗੁਨ ਕੋ ਪਹਾਰ ਹੈ ਕਿ ਮਾਧੁਰੀ ਅਗਾਰ ਹੈ ਕਿ ਭਾਵ ਕਾਵ ਕੋਸ਼ ਹੈ ॥ ਭੂਖਨ ਹੈਂ ਕਵਿ ਕੇ ਕਿ ਦੂਖਨ ਹਾ ਕਵਿ ਕੇ ਬਿਦੂਖਨ ਕੇ ਬੀਚ ਬੀ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹਰਿ ਦੋਸ਼ ਹੈ ॥ ਬਾਨੀ ਹੀ ਉਤੰਗ ਹੈ ਸੁ ਅੰਕ ਹੀਉ ਰੰਗ ਹੈ ਅਨੰਗ ਅੰਗ ਭੰਗ ਕੇ ਬਿਸੂਤ੍ਰਨ ਨਿਸੋਸ ਹੈ ॥ ਨਾਨਕ ਅਰਥ ਜੋਊ ਕੀਨੋ ਕਲੀ ਕਲ ਸੋਊ ਨਾਮ ਤੋ ਸੰਤੋਖ ਸਿੰਘ ਧੀਯਵਰ ਕੋਸ਼ ਹੈ ॥4॥ Such indescribable poetry, perhaps it a mountain of great qualities? Perhaps the residence of sweetness, or perhaps the dictionary of poetic emotion! Perhaps it is the ornament of poets, or the destroyer of mistakes for poets, for it is, amongst the highest scholars, renown to destroy all fault. The vocabulary is so lofty, which greatly colours the heart, it is as if, the words of the one who destroys Kama’s body (Shiva’s mantra which takes away all desire). The meaning of the word Nanak [provided in the text] throws away [the experience of] Kaliyuga, your name is Santokh Singh, the treasure of pristine intellect. 4. ਕੁੰਡਲ ਕਪੋਲ ਪਰ ਲੋਲ ਕਰੈਂ ਲਹਿ ਲਹਿ ਮਾਨੋ ਤਿਗਮੰਸ ਸੋਮ ਰਹੀ ਛਬਿ ਛਾਇਕੈ ॥ ਕਟ ਕਰਵਾਰ ਕਰਿ ਵਾਰ ਦਰੈ ਕਰੀ ਸਿਰ ਧਰ ਪਰ ਗਿਰਾਧਰ ਧੀਰ ਨਹਿਂ ਕਾਇਕੈ ॥ ਦਾਮਨ ਦਮਨ ਦਮੈ ਦਿਗ ਦਗੈ ਦਿਲ ਬੀਚ ਮਤ ਸਮ ਸ਼ੇਰ ਸ਼ਮਸ਼ੇਰ ਮਾਰੈ ਆਇਕੈ ॥ ਐਸੀ ਹੈ ਕੁਖੇਯਸ ਸੰਤੋਖ ਸਿੰਘ ਇਰ ਬਾਇ ਉਪਮਾਂ ਨ ਬਨੈ ਉਪਮੇਵ ਕਵੀ ਰਾਇਕੈ ॥5॥ Your earrings are dangling on your beautiful cheeks, it is as if the beauty of the moon and the sun is exuding [from your sight]. The sword, which could decapitate an elephants head, dangling on your waist; on the earth, in the heavens, or in the underworld, no one viewing it could remain brave, It glistens like lightening, striking fear and submission in the heart of Brahmins, your tiger like intellect, attacks like a tiger as you approach. Oh king of poets Santokh Singh! There is such difficulty in finding an appropriate comparable to complete a metaphor about you! 5. ਦੋਹਰਾ ॥ ਮੁਖ ਰਵਿ ਕਵਿਤਾ ਕਿਰਨ ਸਮ ਹਰੈ ਛਾਇ ਹਾ ਦੰਭ ॥ ਗੁਰ ਉਪਮਾ ਸੁਨਿ ਸਿੱਖ ਸਭਿ ਮਾਨੀ ਅਪਨੀ ਸੰਭ ॥6॥ Your face is akin to a sun, your poetry like sun rays, which destroys the shadow of hypocrisy. All the Sikhs listening to your praise of the Guru have understood as the giver of their liberation. Bhai Vir Singh: Sri Gur Pratap Suraj Granthavali, Volume 1, page 98-99. ![[Kavi Santokh Singh.jpg]]